Een van de redenen dat ik een GBP operatie heb laten doen is dat ik niet pas in een vliegtuig stoel, lees mijn ”dramatisch” verhaal hoe ik om niemand tot last te zijn twee vliegtuig stoelen had gereserveerd en ALLES maar dan ook ALLES fout ging.

Met maat 56 in het vliegtuig

Komt het goed?

Maar 1 week voor mijn vertrek begint mijn vrouwelijke intuïtie te knagen als ik op mijn bevestiging zie dat er alleen twee stoelen gereserveerd staan  op de vlucht van Amsterdam naar Milaan. Op het tweede gedeelte van mijn reis (Milaan – Catania) die ik vlieg met Alitailia staat dat de tweede stoel in aanvraag is. Verschrikt bel ik naar een medewerker van KLM die mij sussend gerustgesteld dat ik mij echt geen zorgen moet maken , u krijgt ook op u vlucht met Alitailia twee stoelen: u heeft hiervoor betaald en ook recht op. Hoe dichter mijn vakantie nadert hoe meer mijn wantrouwen stijgt. Mijn man is mijn gezeur zat, hij belt naar de servicelijn van de KLM. Nadat hij zijn vrouw haar sores heeft uitgelegd legt hij lachend de hoorn neer. Schat, maak je je toch niet zo druk, deze medewerker heeft persoonlijk naar Alitailia gebeld en je krijgt echt twee stoelen.

What is a chair?

Dan is het zo ver! Ik ga naar de zon! Bij de incheckbalie leg ik nog een keer mijn probleem uit en ook daar wordt met een brede glimlach gezegd dat ik mij geen zorgen moet maken, ook al staat er op het ticket van het tweede gedeelte van mij reis maar 1 stoel, ik krijg er toch twee. Het eerste gedeelte met de blauwe vogel loopt helemaal gesmeerd, en ondanks dat er 1 stoel op het ticket staat krijg ik er twee. Maar hoe dichter de mijn reis de overstap op Milaan nadert hoe groter mijn twijfel wordt. Geland in Milaan loop ik in snelle pas naar de gate en vraag aan de grond stewardess: ‘do i have two chairs?’ Verbaasd luister ik naar haar antwoord: ‘What is a chair?’ Door stomheid verslagen weet ik niet meer wat ik moet zeggen, ze trekt haar schouder op en gaat verder met boarden.

Geen twee stoelen

Met kloppend hart loop ik het vliegtuig in en mijn voorgevoelens zijn juist. Links en rechts van mij komen twee passagiers zitten en ik krijg zoals verwacht de armsteun niet naar beneden. Inmiddels heeft iedereen plaatsgenomen en houd ik een stewardess aan om mijn probleem uit te leggen. De stewardess haalt er een purser bij en die zegt vrij luid dat als ik niet in de stoel pas, ik twee tickets had moeten kopen. Inmiddels luistert het hele vliegtuig mee en laat ik in wanhoop mijn uitgeprinte vluchtgegevens zien. Inmiddels heb ik het schaamrood op de kaken en wordt de persoon naast mij verplaatst en heb ik het gevoel dat alle ogen om mij gericht zijn.

No problem

Ik overleef de tocht en heb een heerlijk, relaxte vakantie. Voor de zekerheid bel ik mijn man in Nederland of hij nog een keer contact wil opnemen met KLM over mijn terugreis. Hij krijgt weer te horen dat het geen probleem moet zijn en dat ik onbezorgd aan mijn reis terug kan beginnen. Bij de incheckbalie leg ik alles in het Engels en half in het Italiaans uit. De Italiaanse  grondstewardess lijkt alles te begrijpen en ze zegt dat het ‘no problem’ is: ‘you have 2 chairs in the Alitailia plane’.

Wat een vernedering

Opgelucht haal ik adem. Mijn zorgen waren voor niets geweest. Alleen, zegt ze, zijn de stoelen die door KLM gereserveerd waren in het tweede gedeelte van de vlucht weg en moet ik als ik overstap op Rome naar de transferbalie gaan om nieuwe plaatsen van KLM te krijgen. Maar dat wordt krap, want ik heb maar 45 minuten om dit te regelen, want dan vertrekt mijn tweede vlucht naar Nederland. In het Italiaanse vliegtuig gaat weer alles fout. Ik heb weer twee passagiers naast mij. De tranen zitten hoog als ik de stewardess vraag hoe dit mogelijk is, ze haalt haar schouders op en zegt u heeft maar 1 stoel op uw ticket staan. Ik barst in tranen uit en van de schrik regelt de stewardess dat de passagier in het midden weg moet, wat een vernedering weer.

Ik word gek

Met rode traanogen ren ik zo snel als ik kan naar de transferbalie op een bordje van Alitailia staat ‘Wij spreken Nederlands’. In mijn een Nederlandse waterval leg ik haar uit wat er gebeurd is, dat ik haast heb en nieuwe zitplaatsen nodig heb. Verschrikt antwoordt de Italiaanse dat ze alleen Engels spreekt. Ik denk gek te worden: er staat toch echt dat ze Nederlands spreekt, maar ik heb geen tijd voor die discussie. Ze maakt mijn ticket en tovert er tot mijn grote verrassing 2 stoelen op en weer krijg ik te horen ‘no problem’.

Niet weer!

Snel loop ik naar de gate, de grondstewardess haalt mijn ticket door het apparaat, maar mijn ticket werkt niet, er is iets mis mee. Ik wil gillen, niet weer! Maar ik houd me in. Ze legt me uit dat ik weer andere stoelnummers heb gekregen, en ze geeft me een nieuw ticket met twee stoelnummers erop en weer de bekende worden: ‘no problema signora’. Uiteindelijk zie ik de vertrouwde blauwe kleur van het vliegtuig en stap in.

Ik houd mijn adem in

Een vriendelijke Nederlands sprekende stewardess heet me welkom. Aarzelend zeg ik dat ik twee stoelen heb, m’n adem inhoudend kijk ik haar aan. O, zegt ze ik denk dat er iets fout gegaan is: deze 2 stoelen zijn gereserveerd voor iemand met een gebroken been. De stoel die u zou krijgen ligt helemaal plat zodat die persoon zijn been kan strekken. Vol ongeloof kijk ik naar deze situatie ik had niet twee stoelen naast elkaar gekregen maar twee stoelen achter elkaar! Naast de stoelen staat een Italiaanse grondmedewerker die schijnbaar een half uur bezig was geweest om de stoel plat te krijgen. In het Engels met een zware Italiaanse tongval zegt hij ‘you don”t need space voor your leg?‘

Space for my big behind!

Sarcastisch antwoord ik in het Engels, ‘I need space voor my big behind!’ Twee passagiers schieten in de lach. De Italiaan rolt met zijn ogen omhoog, ‘Madremia’ roept hij en begint de stoel weer omhoog te schroeven. Eindelijk zit ik op twee stoelen, die ik betaald heb.

Bronvermelding:https://wondervol.nl/met-maat-56-in-het-vliegtuig/

Dit verhaal heb ik geschreven voor blogster Hermina de Vries voor op haar blog www.wondervol.nl.