Ik ben met mijn man Hans vijf dagen naar de romantische stad Rome geweest. Deze stad is te voet heel goed te bezichtigen en dat deden wij dan ook intensief. Maar de vierde dag begonnen mijn benen, voeten en onderrug te protesteren. Door de pijn kon ik bijna niet meer vooruit en moest ik van bankje naar bankje omdat de pijn het niet toe liet om verder te gaan. Die nacht in bed had ik zoveel pijn dat ik maar een paar uurtjes kon slapen. Onze laatste dag in Rome bestond alleen maar uit zitten en ik kon wel huilen van frustratie, een jaar lang had ik mij verheugd op deze vakantie en mijn overgewicht had een flinke stempel op deze vakantie gezet.

Het begon er al mee dat ik niet in een vliegtuig stoel pas en we drie stoelen voor onze tweetjes gereserveerd hadden, wat natuurlijk de nodige extra kosten met zich mee bracht. Maar wat ik het ergste vond was dat ik mijn man zijn vakantie zo ”verpeste”. Niet dat hij daar maar enige woord over heeft gerept. Maar om dan eindelijk in de deze culturele stad te zijn en de laatste twee vakantiedagen op ieder bankje van Rome te hebben gezeten kan ook niet zijn verwachting zijn geweest.

Terug gekomen van vakantie begon dit mij aan het denken te zetten. Ik ben 1.82 lang, was tevreden met mijn lichaam en gewicht, kon tegenwoordig in mijn maat 58-60 leuke kleding kopen en genoot van het leven en mijn winkel. Mijn gewicht beheerste niet zo mijn leven maar de laatste drie jaar werd ik per jaar vijf kilo zwaarder en ik woog op een geven moment 165 kilo. Waar zou dit eindigen en hoe lang zou mijn lichaam dit volhouden!? Dus ging ik lijnen, gezonde voeding en veel bewegen  maar helaas, na drie weken viel ik nog geen kilo af en ik had er nog zo’n 50 te gaan :-(. Een onmogelijke taak dit zou jaaaaaaaaren gaan duren en dat zou niemand vol houden.

Het bleef aan mij knagen; ik woog op dat moment 169 kilo. Zou ik een Gastric bypass laten doen ja of nee, en wat zou dit geestelijk voor mij betekenen. Koken is mijn grootste hobby, ik doe niets liever dan gasten ontvangen en ze verwennen met met liefde gekookt eten. Lunchen met vriendinnen, kooklessen volgen en genieten van het eten dat mijn twee kook clubjes op tafel toveren. Ik lees zelf kookboeken als lectuur in bed. Dus je kunt wel zegen dat deze hobby heel belangrijk is en gaat deze wel samen met een GBP?

Vrijdag 05-02-2016 had ik een knipbeurt bij mijn kapster Ans, ze had iets meer dan een  jaar geleden een Gastric bypass laten doen omdat haar overgewicht onder meer haar werk belemmerde en ze zag er super uit. Ik heb haar toen aan een soort kruisverhoor onderworpen, alles wilde ik weten. Thuis gekomen heb ik meteen de assistent van mijn huisarts gebeld en haar een verwijsbrief voor het ziekenhuis gevraagd. Ze moet aan de brok in mijn stem hebben gehoord dat het mij hoog zat en de schat (want dat is ze) heeft het ziekenhuis meteen opgebeld en tot mijn grote verrassing werd ik een half uur na ons telefoongesprek gebeld door het ziekenhuis. Je kunt je voorstellen, dat was net het zetje dat ik nodig had want ik vraag me vandaag de dag nog steeds af of, als ik alleen de verwijsbrief in mijn handen had gehad, ik een afspraak zou hebben gemaakt.

Ieder bezoek aan het ziekenhuis bleef er een stemmetje in mijn achterhoofd dat zei; ik doe het toch niet, ik kom alleen maar voor informatie en heb deze operatie niet nodig. Ik ben verder helemaal gezond dus wat doe ik hier. Wel was ik eind februari  naar aanleiding van een gesprek met de Fysio begonnen met Liesbeth (mede oprichtster van Dikke vriendin) drie keer in de week te sporten en dat ging heel goed, ik had er zelfs veel lol in en het scheelt dat Liesbeth en ik in het zelfde schuitje zaten.

Toen kwam maandag 21 maart, ik kreeg toen een multidisciplinaire screening een soort intakegesprek met;

• de medisch psycholoog
• de diëtist
• de fysiotherapeut
• de casemanager

Ik ging na deze screening dag omdat ik dacht het mij wel goed leek door specialisten een keer  goed nagekeken te worden en met die gedachten ging ik ook alle gesprekken in. Onder meer had ik  anderhalf uur lang een fijn gesprek met de Medisch Psycholoog, over je eet verleden, lijnen, hoe je in het leven staat en nog veel meer.

Tot ik bij de casemanager was, zij woog me en rekende mijn BMI uit en vertelde me dat ik ‘‘Super Obese” was. En dat was mijn eyeopener, ik was niet obese, niet morbide obese maar super obese. Met mijn BMI van 50 hoorde ik bij de hoogste BMI klasse die er is, ik weet dat ik vroeg of ik nou een leuke button kreeg waar op stond “super obese”. Ik kreeg allerlei beelden in mijn hoofd van mijzelf op een groot bed die door de brandweer door het raam getakeld moest worden, ik was een grote vlees massa en kon me niet meer lopen door mijn gewicht. Ik denk dat ik te veel Amerikaanse programma’s over obese mensen heb gekeken 🙂

Daar zaten we in de gemeenschappelijke wachtruimte van het MMC. Vijftien mannen en vrouwen allemaal met overgewicht, de meeste hadden hun partner of vriendin bij zich en ik zat daar alleen. Want ‘s-ochtends toen ik naar het ziekenhuis ging was ik er nog steeds van overtuigd dat die GBP operatie het niet ging worden maar inmiddels (vier uur later) zat ik toch met hele andere gedachtes want die BMI 50 had me zo vreselijk aan het denken gezet. Een voor een werden we opgeroepen voor de uitslag bij de de chirurg, en een voor een zagen we teleurgestelde mensen uit het kantoortje van de chirurg komen. Er was een jonge vrouw bij die huilend uit het kantoortje weg liep,  je kunt je de gespannen situatie voor stellen. En steeds meer groeide het gevoel dat ik de operatie wel wilde en dat deze misschien wel eens het laatste redmiddel voor mij kon zijn.

Tien mensen van onze groep kregen die middag het nieuws dat zij niet (meteen) door waren, sommige van hen moesten een zijtraject in. Dit kon zijn meer gesprekken met de psycholoog of de diëtiste, in ieder geval vond het team specialisten dat ze er nog niet aan toe waren. Toen was ik aan de beurt en kreeg het nieuws dat ik met de vijf overgebleven lotgenoten door was, ik wist met mijn gevoelens geen raad. Was ik nou blij of verdrietig? Ik weet wel dat ik op dat moment enorm mijn man miste en heb gauw belde. Op de terugweg naar mijn werk ging er van alles door mijn hoofd, help ik word geopereerd en hoe met dat dan straks allemaal met mijn winkel en de geboekte vakantie, wie gaat er voor mij werken als ik thuis ben, hoe lang ben ik thuis ik kreeg het er Spaans benauwd van.

Terwijl ik dit schrijf is het bijna zeven weken na mijn GBP operatie, ik eet zes keer per dag kleine beetjes, mag een half uur voor en na mijn eten niet drinken. Er kunnen nog allerlei complicaties ontstaan maar ik voel me goed en val gestaag af. Ik gebruik mijn hobby koken door gezonde, lekker Bariatrische recepten te verzinnen. Niet alleen voor mij,  mijn man en gasten maar ook voor deze site. Want het beetje dat ik eet moet een feestje blijven!

Ik weet het, ik ben er nog niet maar ik ben er wel voor gegaan en wat de toekomst brengt? Dat zie ik wel. Maar wat ik wel weet is dat ik voor gezond en fit ga en mijn GBP operatie is mijn hulpmiddel.

Nicole 18-08-2016