Gastblog van Ivo Goosen die na een sleeve operatie van 225 kilo naar 132 kilo ging en 93 kilo verloor. En dat Joris en zijn draak mee de aanleiding van zijn operatie waren.

HOE JORIS EN ZIJN DRAAK, EEN NIETSZEGGENDE OBSESSIE WERD

225 kilo, ga er maar aan staan. Evenzoveel pakken suiker, 450 pondspakken boter, 900 gewone pakjes boter, een container aardappels. Neem ze maar op je rug. Ik heb het gedaan. Jaren. Met zo’n “vetreserve” heb je niet eens boter nodig, bij-wijze-van dan hé.

Zelfs de media heeft over me geschreven: Enorme dikkerd valt af door achtbaan Vogel Rok. Enorme dikkerd, aangenaam. Ik zou vrouwen kunnen versieren met zo’n eretitel! Nou ja, bij-wijze-van… Nou was en is mijn achtbaanpassie een reden om af te vallen. De hoofdreden is even Hollywood-Dr.Phil-Obese-achtig als die zin in dat artikel. Concludeer zelf maar hoe ik dat bedoel.

Had ik het zwaar? Voor mijn gevoel niet. Vond ik het lastig? Nee ook niet echt, al zijn speciale winkels voor enorme dikkerds wel schaars, zeldzaam als een Pikachu in PokemonGo… En die achtbanen, tsjah… Nee, de hoofdreden van het afvallen is de tweeling van mijn zus.

Februari 2015

Daar stond ik , met één van de twee bovenaan de trap, hij was een maand of wat oud en moest naar bed. Ik paste voor de eerste keer alleen op. Hijgend als een stervend paard bovenaan de trap met een kind op m’n arm… Hijgen die? Vast wel! De tweede van het duo is ook nog boven gekomen, maar vraag niet hoe… Daar knapte er iets, hét moment zeg maar. Je moet het licht zien, zegt men. Ik zag het donker in.

De huisarts werd bezocht en die zag het juist licht in, laat jij je maar opereren! Ho! Wacht, ik wil afvallen en opereren is met spuiten enzo… Oeps… Ik heb twee weken getwijfeld, het nummer van de Nederlandse Obesitas Kliniek in mijn tas. Een kliniek voor dikke mensen, inclusief bewegingsdeskundige en psycholoog. Wacht? Willen ze mij laten bewegen? Hahaha! Idioten! En een psycholoog? Ik ben toch niet gek?

Toch gebeld en tijdens KinderVakantieWerk 2014 (een week waarbij kinderen in de gemeente Venray zich kunnen aanmelden. Ze worden dan een week overdag vermaakt voor een klein bedrag. Ik ben daar al meer dan 17 jaar vrijwilliger) voorzichtig zeggen wat ik van plan ben… Wat een reacties, zo lief, zo warm… Na KVW werd de Efteling bezocht, De Vogel Rok beugel ging niet meer dicht… Godverd… Ik heb toch al besloten dat ik me ging laten helpen? Ik vermijd die andere achtbanen toch al bewust? Mijn beste vriend en vriendin waren er bij. Zij maakte het rondje af en ik had 2 minuten om mijn tranen weg te werken en naar de volgende attractie te gaan. Volgens mij wisten ze best dat ik het weglachte…

In november mocht ik me melden bij het NOK en fijn weer… Er werken allemaal DUNNE mensen! Wat weten die er nu van? Bij binnenkomst werd ik gefeliciteerd. Waarom? Omdat ik inzag dat er iets mis was met me. Ho wacht, realitycheck… Ze hebben me door! Nou ja, de rest van de wereld ook, maar zie dat maar in als je steeds je kop in het zand steekt.

In de auto terug naar huis zei ik tegen mijn beste vriendin, die met me mee was, ik ga afvallen, ik ga veel afvallen… Het eerste wat ik dacht: En volgend jaar in Joris en de Draak, de houten achtbaan van De Efteling. Dat opereren, dat “doen we ff”…

2015

“IK BEN GOEDGEKEURD, DE OPERATIE GAAT DOOR”. Fuck, groepsgenoten, totaal geen zin in, ik kan dit zelf wel… Nooit gedacht dat je met volstrekt vreemden binnen een paar weken zo’n band kunt krijgen. Steunen door dik en dun en dik (lach niet!)… We hebben gelachen en gehuild de weken voorafgaand aan de operatie. Totdat we één voor één aan de beurt waren, ik als eerste, op 23 april…

Ach ja, het ziekenhuis in Nieuwegein… “Meneer, deze trombosespuit mag u 2 weken lang zelf zetten”… Ik dacht: HÁ! DAT DENKTE GIJ en ik zei: “Ik heb naaldenangst, wil je met deze helpen?” Er zouden nog flink wat spuiten volgen, onder andere van de anestesiste… Die ogen, die lach, die stem… DIE NAALD! Wat een kre… En ik viel weg, in slaap.

Ik werd wakker en dacht direct: “Het is gebeurd”. Ik zei het per ongeluk hardop. De broeder grapte, omdat ik er een beetje langs sprak door de morfine: “Wat ga je doen als je morgen bent afgevallen?” “In Joris en de Draak, meneer!” “Zeg maar Mario. In de wat?” “Een achtbaan men… uuuh Mario”. Ik viel weer in slaap, eventjes. Die nacht zou ik niet slapen en nog veel lachen met Mario.

Een fantastische nacht waarin hij mij vertelde wat hij zoal zag tijdens zijn werk en waarin ik me steevast vasthield aan mijn dromen: Voetballen met mijn neefjes en “De draak verslaan”…

Het herstel was lastig, zelfs zo lastig dat ik pas een week voordat KVW 2015 begon, besloten heb dat ik toch leiding zou draaien. Ik was dertig kilo kwijt, ik was kapot ’s avonds, maar het ging, heel goed zelfs. Mijn lijf had jaren 225 kilo gedragen, 195 kilo was als een veertje…

September, Efteling, 175 kilo en de beugel van achtbaan Vogel Rok ging weer dicht. De draak werd niet verslagen. December, Efteling, 160 kilo, de beugel van de achtbaan Python ging weer dicht. De draak werd niet verslagen. April, Efteling, 140 kilo, de beugel van de nieuwe achtbaan Baron1898 ging dicht, voor het eerst… En de Draak?… Nee… Tijdens klotedagen zette ik zelfs het lied van Joris en de Draak, om me te motiveren…

2016

In maart was het tijd voor iets bijzonders. Rowwen Hèze in Oostenrijk. Ik realiseer me dat ik nu pas over “mijn bandje” begin, vooral omdat hun muziek er altijd is. Of in nu een enorme dikkerd ben of een slanke den. Wel is het zo dat er nu een extra iemand vooraan tegen het hek kan staan tijdens een concert… Maar goed, het avontuur, het concert, magnifiek. Wat een fantastisch land, wat een geweldige fans. En toch, daags erna, rond zes uur in de ochtend, zou ik mijn grootste avontuur tot nu toe aangaan.

Ik beklom een Alpenberg, oké, niet tot aan de top, maar ik ben gaan klimmen. In de sneeuw. Het was zwaar, heel zwaar. Nar boave, nar boave, blik op oneindig en lopen. Zweten met -8 graden. Toen ik op een bankje tegen een Mariakapelletje zat, kwam de zon op achter de berg. Wat een moment. De sneeuw schitterde fel en ik, sloot een jaar af. Wat voelde ik me klein…

In april heb ik Dublin bezocht. Ierland is voor mij als thuiskomen. Het weer was niet best, het land is prachtig en ook met een kleine maag, smaakt de Guinness heerlijk! Op de terugweg sloot de veiligheidsriem van de vliegtuigstoel zonder “riemverlenger”, op het vliegveld in Düsseldorf moest ik de douanier vermelden dat ik was afgevallen. De kop op de foto, was denk ik tóch te dik…

Juni 2016, op mijn verjaardag naar Toverland met mijn beste vriendin. “FF de Troy checken, die hebben volgens mij dezelfde stoeltjes als de Joris”. Ik kreeg ‘m niet dicht, totdat een medewerker een duw gaf en de beugel sloot. Een mix van emotie en verbazing vielen me te binnen. Terwijl de kettinglift van Troy me omhoog trok, wist ik één ding zeker: Morgen gaat de Draak er aan…

Daags erna gaat ook deze beugel niet dicht, althans, niet zonder duw. Met een flinke duw klikt ook deze beugel vast. Ik zou dolblij moeten zijn op het moment dat het karretje zich in beweging zet, ik voel nauwelijks iets… De emoties zijn verloren gegaan tijdens het ritje in de Troy… De obsessie was over, maanden, nee zelfs bijna 2 jaar hik je tegen iets aan en op hét moment, voel je niet wat je verwacht had te voelen…

Begrijp me niet verkeerd, het is een geweldige rit, een prachtige houten achtbaan van Great Coasters International. Ik zal er nog veel ritjes in maken. Het wordt echter nooit meer zo mooi als de eerste keer. En voor mijn gevoel had Troy die eerste keer.

En zo onderneemt een “enorme dikkerd” steeds meer. Op dit moment weeg ik 132 kilo, -93 kilo dus. Ik ben er nog lang niet, maar zou ik me met dit BMI melden bij een ziekenhuis, kom ik niet eens in aanmerking voor een maagverkleinende operatie. Wel op basis van BMI, maar helaas moet je met zo’n BMI ook een aan obesitas gerelateerde kwaal hebben. Die heb ik niet meer. Ik kom van BMI 63,7 af, ik zit nu op 37,3… Ik ben genezen verklaard van een te hoge bloeddruk, versneld hartritme en diabetes. Ik wil nooit meer terug naar hoe het was. Ik heb mijn leven waarschijnlijk met 10-15-20 jaar verlengd en ik hoop dat nog veel mensen mijn voorbeeld volgen! Maar, als je je leven omgooit: Krijg een obsessie, leef daar naar toe en geniet er voor 100% van. Dat is namelijk het enige, wat ik vergeten ben te doen.

Wil je meer over Ivo lezen of meer weten. Kijk dan op zijn Facebookpagina.

Ivo Goosens 18 juli & 26 augustus 2016