Gastblog van Jagaira, voormalig Miss Plus Size Fashion. Nu 3,5 jaar later vertelt ze haar verhaal over haar GBP operatie en de periode daarna, waar niet altijd alles goed ging.

MIJN VERHAAL

Ik ben door Nicole en Liesbeth gevraagd om mijn ervaring met mijn Gastric ByPass te vertellen, omdat ik al een tijdje verder ben. Dus hierbij mijn verhaal.

Laat ik bij het begin beginnen: zover ik mij kan herinneren ben ik altijd iets voller geweest. Niet dik maar ik was als baby al chubby en dat was in mijn tienerjaren niet minder.

En in mijn hoofd was ik echt super groot, maar nu terugkijkend was ik niet meer dan een maatje 40/42. Iets wat gewoon normaal was voor een vrouw, maar al mijn vriendinnen waren dunner. Dus ja….

Dus ik was altijd aan het lijnen, diëten was mijn “middle-name”. Maar dit zorgde ook voor een haat-liefde relatie met eten. In slechte tijden was het mijn maatje, maar ook in gezellige tijd was het mijn vriend. Toen ik op mijn 19e ging trouwen was het hek van de dam. Ik kon eten wat ik wilde, koken wat ik wilde en ik kon nooit koken voor alleen mij en mijn man. Dus we aten meer dan nodig was. In 1 jaar tijd ben ik toen 25kg aangekomen. En met mijn 1.67cm was dit natuurlijk teveel, achteraf gezien. Maar dit zorgde voor een nog grotere strijd met mezelf en eten.

Dus omdat ik er niet meer tegen kon ben ik op mijn 21e professioneel hulp gaan zoeken. Niet om af te vallen, maar om te leren mezelf te accepteren in het hier en nu. Dit ging natuurlijk niet in 1 nacht, maar na een tijd ben ik gaan leren waarderen wat mijn lijf voor mij deed. En ik ben een andere relatie gaan creëren met eten. Natuurlijk kon ik nog steeds genieten van lekker eten maar nu was ik mij bewust hiervan. En ben ik mezelf gaan verdiepen in de “Plus-Size wereld”. Er ging een wereld voor mij open. Er waren gewoon vrouwen, met een maatje meer, die er prachtig uitzagen en vol zelfvertrouwen door het leven lopen. Wow, wat een eye-opener.

En toen zag ik een oproepje: Gezocht Miss PlusSize Fashion 2010. Zou dat wat voor mij zijn? Zou ik dit kunnen? Ik was onderhand happy met mezelf en had mijn stoute schoenen aangetrokken. Ik was door de voorronde en ging naar de finale.

En daarmee ging een er nog een wereld open: de “PlusSize modellen wereld”. Ik mocht mezelf zijn en mocht gewoon stralen. In maart was uiteindelijk de finale en tot mijn verwondering won ik gewoon. Dat was eerlijk gezegd een meisjesdroom die uitkwam. Ik heb als klein kind zo vaak “Miss-World” gespeeld. Dit heeft zoveel gedaan voor mijn zelfacceptatie en de relatie met mezelf. Het was oké om mezelf te zijn.

Door het winnen van de verkiezing kwam er echt een andere kant in me naarboven. Ik was goed genoeg en mocht meedoen met super leuk dingen: zoals speelfilms, tv programma’s en ik stond zelfs op de covers van diverse bladen. Ik heb er echt alles uit gehaald in mijn jaar.

Ook nadat ik mijn kroon had overgedragen, bleef ik actief in de “PlusSize wereld” als model. Dat was echt super. Hierdoor ben ik ook mijn liefde voor make-up verder gaan ontwikkelen en deed ik steeds vaker mijn eigen make-up. Zo heb ik nog een passie/talent in mezelf ontdekt: die van visagiste.

Maar met deze passie kwam ook een keerzijde: ik stond de hele dag op mijn benen en s’avonds kon ik niet meer normaal lopen zonder pijn in mijn benen en rug. Het leek net of de beestjes door mijn benen heen liepen. Langzamerhand begon ik te merken dat een “maatje meer” ook een keerzijde had. Mijn lijf ging tegen mij werken. En de pijn werd steeds erger. Maar dit ging in tegenstrijd met mijn titel als Miss PlusSize Fashion. Ik stond toch ergens voor……..

Maar ik had altijd gezegd zodra mijn “gewicht mij tegen gaat werken” moet er iets aan gebeuren. En “lijnen” was eigenlijk geen optie. Ik had dit al zoveel gedaan in mijn leven dat ik wist dat er een andere oplossing moest komen. Een “permanente”oplossing. Dus toen ben ik mij gaan verdiepen in een operatie. Met mensen gaan praten die mij waren voorgegaan en ben ik een ziekenhuis gaan zoeken. Ik kwam uit bij het Maasstad Ziekenhuis in Rotterdam.

Ik heb allerlei testen, gesprekken moeten hebben met artsen en een psycholoog. Maar uiteindelijk op 9 januari 2013 kreeg ik groen licht dat ik de operatie mocht ondergaan. Tijdens mijn gesprekken had ik aangegeven dat ik zo snel mogelijk geopereerd wilde worden. Ik hoefde geen rekening te houden met mijn werk want ik kreeg wekelijks mijn rooster. Dus op 18 januari kreeg ik een telefoontje: kun je a.s dinsdag de 22e onder het mes? Want er is iemand uitgevallen…….

Dus daar lag ik dan 4 dagen later. Ik kreeg mijn Gastric ByPass. Daar lag ik dan 113kg schoon aan de haak. Niet wetende waar mijn littekens zouden komen en hoe ik wakker zou worden. Maar ik was ook erg rustig want ik stond en sta nog steeds 100% achter mijn beslissing. Maar toen ik wakker werd leek het net of er een vrachtwagen over mijn heen was gereden. En in de periode dat ik ben geopereerd mocht je 2 dagen niet eten en drinken en moest je ook 2 dagen in het ziekenhuis blijven. En op de 2e dag een inkt drinken om te kijken of er een lek zat in je maag. Kwam het inkt niet in je drain terecht dan mocht die eruit en mocht je beginnen met eten en drinken. Gelukkig was er in mijn drain niks te zien dus hij mocht eruit. Nou dat gevoel vergeet ik nooit meer……

En dan naar huis en kilo’s knallen. De 1e week is het echt zo wennen. Je honger gevoel is weg en je zit zo snel vol. Ik weet nog dat ik 1 uur deed over 1/2 banaan. Wie had dat ooit gedacht? Ik had ook om de zoveel uur mijn wekker geprogrammeerd om mij te herinneren dat ik moest eten. Zo raar dat. Van iemand die heerlijk veel kon eten naar iemand die gewoon niet meer aan eten dacht. Na de 1e week was ik op de weegschaal gaan staan en ik was gewoon 5kg kwijt. Dat was echt bijzonder.

De weken/maanden daarna ging het afvallen niet zo snel maar naar mijn mening helemaal goed. Het was maximaal 1kg per week. En dat was helemaal goed voor mij.

Na 6 maanden was ik 30kg kwijt. Doordat het zo langzaam ging had/heb ik geen last van hangende huid of vellen. Dat ik dit nog zo goed weet is omdat ik toen een auto ongeluk heb gehad. En ik lag in het ziekenhuis met een lichte hersenschudding en een whiplash. Omdat je met een Gastric ByPass een relatief nieuw orgaan hebt mag je niet zomaar alle medicatie slikken. Je mag zowiezo 5 jaar lang geen NSAID slikken (dit zijn bijvoorbeeld: Ibrofen, Diclofenac en Naproxnatrium). Maar het ziekenhuis zag dat ik maagbeschermers slikte, dus kreeg ik diclofenac mee. We hebben 100x gevraagd mag ik dit? En dit zou geen probleem zijn.

Maar na 2 weken was ik continue aan het spugen. Zelfs op water. Dus ik ging naar mijn eigen ziekenhuis en daar was ik bijna opgenomen geweest. Ik zat tegen het randje van uitdroging aan. En ik ben natuurlijk gelijk gestopt met de medicatie. Dus dit zijn ook echt dingen waar je rekening mee moet houden. Je kan niet zomaar iets slikken. Want ander zijn de gevolgen niet te overzien.

Hierna ging het afvallen heel erg langzaam. Wat voor mij geen probleem was want ik was op dat moment echt happy met het tot nu toe behaalde resultaat. Natuurlijk had ik een streefgewicht/maat in gedachte maar of ik dit zou halen is natuurlijk geen zekerheid. Door mijn auto ongeluk kon ik niet meer sporten. Dus ik denk ook dat het daarom langzamer ging.

Maar steeds viel ik af…..geen kilo’s meer per week. Wat er wel erg veranderde was de vorm van mijn lichaam. Dus zonder kilo’s af te vallen kreeg ik wel een maatje kleiner qua kleding.

En toen was het 19 december 2013: deze dag was voor mij de omslag want sinds die dag ben ik zonder reden begonnen met spugen. Op alles en zelfs op water.

Dus toen ben ik de medische molen ingegaan. Allerlei onderzoeken: slikfoto, CT-scan, Mri-scan alles en geen oorzaak. Het spugen was zo erg dat ik op een gegeven moment elke dag spuugde. En toen kwam de optie: nogmaals opereren. En omdat ik zo klaar was met spugen ben ik voor deze optie gegaan. Maar dit was wel bijna 7 maanden later. Want het was de laatste optie zonder garantie. Toen ik wakker werd na de operatie kreeg ik te horen dat ik een buik-hernia had en dat ze een stuk van mijn darmen hadden verwijderd maar ze niet wisten op dit de oorzaak was. De tijd zou het leren.

Inmiddels ben ik meer als 3,5 jaar verder en 2 jaar na mijn 2e operatie en kan ik zeggen dat ik het spugen onder controle heb maar ik ben er niet vanaf. Ik spuug nog steeds 2-3 keer per week. Soms na de 1e hap, soms na de maaltijd. En het kan op de meest simpele dingen zijn zoals een kopje thee of een stukje geroosterd brood. Ik heb er mee leren leven want mijn andere optie is: de operatie terugdraaien. En dat zou ik nu zeker niet doen. Want de enige garantie die ik heb ik dat ik weer aankom en niet of ik van mijn klachten afkom. Dus ik kies eieren voor mijn geld. Ik ben van zoveel lichamelijke klachten af. Ik hoef bij zoveel dingen niet na te denken. Dingen waarvoor ik allerlei handelingen had zonder dat ik erbij nadacht dat dat niet oké was voor mij. Zoiets zoals nagels knippen of hoe ik mijn schoenen vast strikten.

Een Gastric ByPass is niet de makkelijkste weg. Het is geen wonder middel en het is geen grap. Het is een aanpassing van je levenswijze. Niet alleen voor jou, maar ook voor de rest van je omgeving. Natuurlijk ga ik nog steeds uit eten. Maar in de plaats van 3 gangen kies ik een voorgerecht of eet ik mee met mijn man. En ja, ik kan meer eten dan in het begin. Maar mijn neefjes en nichtjes eten meer. Ik heb misschien niet het makkelijkste verhaal en hou mij niet geheel aan alle regels ( zoals sporten). Maar ik heb hierin mijn manier gevonden en ik kan wel nog steeds vol trots zeggen dat ik nog steeds op gewicht ben na 3,5 jaar.Ik ben in totaal 40kg kwijt. Mijn marge is 5kg……ik wil niet onder de 70kg wegen en niet boven de 75kg. Ik sta niet elke week op de weegschaal. Misschien 1x in de maand. Het gaat er meer om hoe ik mij voel.

En ik denk dat dat in alles het belangrijkste is: het gaat om mijn gezondheid, mijn lijf en hoe ik daarmee omga. Deze operatie moet je ook voor niemand anders te doen behave jezelf. Ook moet je eerst kijken naar je relatie met eten. Is het je vriend/vijand? Werk eerst daaraan, want je relatie met eten is zo anders na deze operatie. Je eet omdat je moet eten……Pas nu kan ik weer zeggen dat ik lekker uiteten ga met mijn familie/vrienden en zelf dan kies ik nog steeds bewust. Kan ik kiezen tussen een gepofte aardappel of patat: dan kies ik de aardappel. Nog steeds ga ik bewust met mijn eten om. Het is een aanpassing in levenswijze.

Dit was mijn verhaal in het kort. Mocht je vragen hebben stel ze gerust…….

Ik vond het super om mijn verhaal te delen met jullie. Ieder zijn ervaring is natuurlijk anders maar dit was mijn verhaal.

Groetjes Jagaira

Voormalig Miss PlusSize Fashion

www.jagaira.nl | jagaira@live.nl