Mijn verhaal over de maagband

Ik zal het hoe en waarom kort houden; de meeste van ”ons” die te zwaar zijn hebben een verleden van alle diëten, nieuwe pogingen, elke hap wetende hoeveel calorieën er naar binnen gaan.. Ik was vanaf een jaar of 5 altijd al iets steviger dan de rest. Dit zit een beetje aan mijn vaders kant, allemaal stevig gebouwd, niks mis mee. Mijn moeder daarentegen was altijd een klein vrouwtje, maat 36/38 en was altijd bezig om thuis gezond te eten, wat betekende dat we heel beperkt werden in ongezonde (lees “lekkere”) dingen.

We aten bijvoorbeeld nooit patat, snoep, chips, vla, koek of noem maar op. Op mijn 13e kreeg ik bijvoorbeeld 2 boterhammen mee naar school met radijs…daar moest ik het hele dag mee doen. Als mijn klasgenootje met haar 8 witte boterhammen met stroop dat niet meer wilde, hield ik me wel aanbevolen. Niets slechts over mijn lieve moeder – die deed dit met alle goede bedoelingen maar het werkte bij mij (ook bij mijn oudere broers) averecht. Wat inhield dat ik stiekem ging ”snoepen”, bij vriendinnen graag bleef eten als ze patat aten of ‘s-avonds een bakje chips kregen. Wat ouder ging ik van mijn zakgeld dingen kopen die thuis niet mochten en dat verstopte ik natuurlijk.  Zo (heb ik later ontdekt bij de psycholoog) leerde ik niet goed omgaan met eten, en is nee zeggen tegen eten heel lastig.

Op mijn 18e ging ik samenwonen met mijn huidige man en toen was het hek van de dam, ik kon natuurlijk alles kopen en eten wat ik wilde en ik kwam in een jaar 30 kilo aan, woog toen rond mijn 20e 110 kilo. Ik had een leuke baan en mijn man was veel van huis, voor zijn werk en het alleen zijn compenseerde ik met eten. Een zak chips, pak koek en reep chocola dat at ik met gemak, als ik een hele dag vrij was deed ik dat soms 2 keer per dag. Dat haalde ik natuurlijk niet bij dezelfde supermarkt, ze zouden eens gaan denken…

Vinger in mijn keel

Als je op die manier je eetbuien hebt, is het tijd om aan de bel te trekken maar dat durfde ik pas aantal jaar later. Toen ik begonnen ben met na mijn eetbuien mijn vinger in mijn keel te steken. Toen besefte ik dat ik echt hulp nodig had, heb toen gesprekken gehad met psychologe en aan het einde wisten we wel waar de drang naar eten vandaan kwam maar dat er ook iets meer moest gebeuren om mij te doen afvallen.

Ondertussen had ik 2 dochtertjes, 31 jaar, was thuismoeder en woog op zijn zwaarst 143 kilo! Na veel gesprekken met de dokter, zelfs nog naar een specialist geweest die bij mensen door middel van een beugel de kaken aan elkaar zette. Dat zag mijn man toch niet zo zitten. Zodoende ging ik naar het ziekenhuis in Breda waar men maagbandjes plaatste. Na wat onderzoeken door arts, diëtiste en psycholoog werd ik begin 2004 goedgekeurd voor een maagbandje.

Dit betekende toen in Breda een wachtlijst van 13 maanden, na een telefoontje van CZ ,die toen nog een geweldige lieve werkneemster in dienst hadden die zich alleen bezig hield met obesitas patiënten kreeg ik de kans om in het UZ van Gent (België) een afspraak te maken, daar zat een team onder leiding van professor Pattijn.

Op 3 mei 2004 mocht ik op gesprek. Na een aantal vragen werd me gevraagd of ik er moeite mee had om de VOLGENDE DAG al geholpen te worden?? Er was iemand uitgevallen en ik kon er zo tussen…natuurlijk zei ik direct JA en we zijn naar huis gereden om van alles te regelen voor de kinderen. ‘s-Avonds om 20 uur moest ik binnen zijn! Op 4 mei werd ik geopereerd en dat ging prima, d.m.v. een kijkoperatie en had dus maar 4 kleine sneetjes. Toen ik weer goed wakker was vroegen ze of ik een beschuitje wilde. Ik schrok me dood, durfde dat echt niet gelijk te eten en ben begonnen met een bakje vla en dat ging prima.

De maagband werkt als een soort trechter naar de maag. Door de kleine opening, waar het voedsel heel lang over doet om daardoor te komen, heb je al heel snel een vol gevoel boven je bandje, waardoor je dus stopt met eten en maar hele kleine porties eet op een dag.

Vastloper

Na een aantal weken als je minder bang bent, maak je natuurlijk fouten. Mijn eerste echte fout was een varkenshaasje, na 7 hapjes zat ik zo vol (niet in de maag maar boven je bandje) dat ik echt moest kokhalzen. Al het speeksel wat je produceert wil dan ook nog eens naar beneden maar dat is volkomen afgesloten, dat doet zeer, je bent zeer misselijk en je krijgt het voor je gevoel heel benauwd. Het beste was dan boven de wc hangen hopend dat het stukje vlees snel doorschiet en ondertussen het speeksel en slijm uit te spugen zodat je dat niet ook nog die slokdarm in krijgt. Dit kan rustig 10 minuten aanhouden,tot je voelt dat het zakt. Geloof me: daarna hoef je echt een tijdje niks meer, met als gevolg dat je maag nog bijna geen eten heeft gezien dus je hebt stiekem nog wel honger!

De eerste jaren ben je dan zo gemotiveerd dat je na een half uur netjes een soepje maakt met een cracotje met iets smeerbaars wat wel prima zakt en de honger is weg (lees: de eerste jaren) ondanks dat ik elke dag wel 1 of 2 x zo’n vastloper had ,gingen de kilo’s toch naar beneden. Ik voelde me steeds gelukkiger en ben met de maagband en sporten erbij in een jaar tijd 43 kilo afgevallen.

Ik ging de OK in toen ik 138 woog, en met de maagband op mijn slankst woog ik 95, dat gewicht heeft slechts een week geduurd, maar ik ben er geweest! 🙂

Tien jaar maagbandje

Over de bijna 10 jaar met mijn bandje kan ik een heel boek schrijven, natuurlijk de leuke dingen over het afvallen en wat dat met je doet. Dat begrijpen de meeste mensen wel, maar de dingen die een maagband heel moeilijk maken, worden toch echt erg onderschat. Helaas krijg je een heel eenzijdig voedselpatroon omdat er maar weinig zakt bij een bandje.

Ook de keren dat ze je wat cc opspuiten omdat je niet meer afvalt, en je dan er thuis achterkomt dat ze je hebben dicht gespoten! (ze spuiten met een lange naald door je huid in je membraam van je kastje/poortje, dit heeft een slangetje naar je bandje wat soms paar uur kan duren voor alle cc in het bandje zit).

Uit eten

Uit eten gaan was ook een sport, altijd kijken of er wel soep was, of iets ander vloeibaars. Hopen op een zacht visje en dan altijd extra sausje vragen anders glijdt het niet. Nooit iets drinken direct na het eten, want dan zet het eten uit vóór je bandje en dat doet zeer!

De kilo’s komen er langzaam bij

Na een aantal jaren waarin ik zeer gemotiveerd was, en ik me netjes aan de regels probeerde te houden was ik er zo klaar mee. Ik voelde me altijd zo beroerd dat ik eten ging zoeken dat geen probleem gaf. In mijn geval viel ik deels terug in mijn oude patroon, want chocola, koekjes, chiplto’s en vla gleden prima. Het is het domste wat je kunt doen en geloof me: de strijd tussen je verstand en je geweten is weer dagelijks terug bij alles wat je naar binnen werkt.

De kilo’s kwamen er weer langzaam bij. Het bandje hielp me nog wel enigszins, want grote maaltijden kon ik niet eten. Tot ik in 2013 last kreeg van mijn slokdarm.

Ik liep de hele dag te boeren. Ongeacht of ik nu wel of niet had gegeten. Nog steeds was ik in Gent onder behandeling, hoewel ik daar al jaren niet was geweest. Het is daar zo dat je geen na-controles had bij diëtiste of psycholoog of arts, alleen een paar weken na je operatie.  Verder mag je zelf bepalen of je opgespoten wordt of leeggehaald. Kwestie van naar radiologie bellen en je had een afspraak. Slechte zaak natuurlijk maar dat was zo.

Ik had al eens geprobeerd om mij in Bergen op Zoom aan te melden, maar daar namen ze geholpen mensen uit België toen niet aan. Terecht misschien. Ik kon terecht bij de arts in Gent en die wilde mijn bandje wel verwijderen,ook omdat het als hulpmiddel bij mij niet meer werkte. Hij had het idee dat het boeren dan zou ophouden.

Eerst moest ik een slokdarm onderzoek laten doen om te kijken of het bandje niet was ingegroeid. Dit was gelukkig niet het geval en ik kreeg een operatie datum voor verwijdering van mijn bandje. Ik was blij. Thuis en op mijn werk alles geregeld. Alleen de dag voor de operatie kreeg ik een telefoontje uit Gent dat ze bericht hadden van CZ dat die het niet ging vergoeden!

Na dagen van heen en weer gebel, het UZ die foto’s en een medisch rapport moest doorsturen, kreeg ik nogmaals een NEE. Ik kon me melden bij de juridische afdeling van het CZ. Ook na 2 weken kreeg ik van die afdeling een brief dat ze het niet gingen vergoeden, ik was niet genoeg afgevallen en de foto van mijn slokdarm zag er prima uit!

Wat nu?

Toen ben ik beetje ingestort, heb heel wat gehuild. Ik dacht ik kom nooit meer van dat bandje af. Mijn man heeft voor mij een afspraak gemaakt bij de huisarts, daar heb ik huilend en boerend mijn verhaal gedaan. Mijn geweldige huisarts zei dat ze eens ging kijken waar ik recht op had. Ze heeft ‘s-middags overleg gehad met andere huisartsen, die zeiden dat ze een second opinion ging aanvragen bij Dr. Feskens in Bergen op Zoom. Ze belde einde van de dag, dat ik me de week daarna mocht melden bij de obesitas kliniek in Bergen op zoom!

Bij het gesprek met de arts bleef ik ook boeren natuurlijk. Hij vroeg: ‘doe je dit de hele dag?’

Haha, nu kan ik erom lachten maar toen… Pfff. Het was voor hem duidelijk, mijn slokdarm was er klaar mee om bekneld te zijn door het bandje. Ik moest me niet druk maken om de kosten. Dit was medisch en CZ was verplicht om dit te betalen. Weer heb ik veel gehuild. Maar binnen 2 weken lag ik bij Dr van het Hof op de operatietafel en werd ik wakker zonder bandje en het boeren was al gelijk stukken minder!

Ik had veel pijn aan mijn rug, waarvan ik niets snapte. Maar het bandje was blijkbaar in het begin stadium waarschijnlijk gedraaid en in de jaren erna en aan de achterkant vastgegroeid. Het heeft nog wat voeten in de aarde gehad om het los te krijgen, vertelde de chirurg. Ik woog inmiddels alweer 125 kilo en mocht van Dr van het Hof na 3 maanden terug voor een Gastric Bypass. Ik bedankte hem vriendelijk en zei dat ik er helemaal klaar mee was en zou het zelf wel gaan doen!! (haha natuurlijk)

Terugval

Voorzichtig ga je dan weer dingen eten die eerst niet gingen, en helaas smaakte dat weer heerlijk. Brood met beleg, een lapje vlees, frietjes…

September 2015: 2 jaar na de verwijdering van mijn maagband woog ik alweer 137 kilo en was ik er weer zo klaar mee! Lichamelijk deed alles zeer: knieën, enkels, lopen, werken, winkelen, alles was me te veel. Een vakantie naar het Zwarte Woud, waarin ik gewoon niet mee kon met lopen en klimmen. Het heeft me zo aan het denken gezet. Als ik zo door zou gaan eindig ik nog in een rolstoel met een zuurstof tankje! Ik was weer terug bij af, ging mezelf weer dingen ontzeggen, mijn gezin beperken in dingen omdat ik lichamelijk niet mee kon. Liever thuis blijven dan in het openbaar zijn. Daardoor weer meer eten. Ik zat weer in dezelfde cirkel. Dat kan natuurlijk niet voor een vrouw van 45, die eigenlijk elke dag wel zou willen feesten en graag onder de mensen is.

Toch een Gastric Bypass

Dus in december terug op gesprek bij Dr van het Hof. Na een screening en gesprekken met psychologe en diëtiste heb ik op 15 maart 2016 mijn Gastric Bypass gekregen. Nu een half jaar (-33 kilo) verder merk ik de grote verschillen met de maagband. Maagbandjes worden sowieso bijna niet meer gedaan omdat de meeste banders weer terug aankomen. Bijzonder: Als je de OK inrijdt ligt meestal je status map op je benen, bij mij zat er een grote gele plakker op met de tekst: DEZE MEVR WENST GEEN MAAGBAND. Dat klopt!