Afscheid van een Bourgondisch bestaan

We waren dikke maatjes. Ik weet als geen ander hoe ze kon genieten van al het goede dat het leven haar te bieden had. De avonden die we in elkaars gezelschap door hebben gebracht zijn ontelbaar. En altijd met een hapje en een drankje erbij. Dat hoorde nou eenmaal bij haar, zoals water bij de zee hoort, peper bij zout en uitjes bij verse haring.

We hebben heel wat gelachen samen, maar natuurlijk hadden we ook onze serieuze momenten. Dan spraken we bijvoorbeeld over haar dik-zijn. Over de gênante momenten, die er steeds vaker waren. Hoe dat voor haar voelde. Ook vertrouwde ze me weleens toe hoezeer ze ervan baalde dat haar voeten haar niet meer overal brachten. Dat ze altijd moest afwegen hoe ver iets lopen was, om te beslissen of ze wel mee kon. Hoe ze daardoor – tot haar grote verdriet – meer en meer geïnvalideerd raakte en hoe haar voorland – misschien wel een scootmobiel – haar grootste nachtmerrie werd.

Haar ontelbare dieetpogingen hadden haar door de jaren heen alleen maar zwaarder gemaakt. Jojo was haar middle name. En weet je? Dat ze te dik was vond ze niet eens zo erg. Ze kreeg altijd complimentjes over hoe leuk ze zich kleedde en hoe goed ze eruit zag. Dus dat was het niet… Maar dat haar gezondheid het steeds meer liet afweten, dáár lag ze steeds vaker wakker van. Dáár voelde ze zich schuldig over. ’s Avonds in bed, vroeg ze in stilte af waarom het haar toch niet lukte grip te krijgen op haar gewicht? Dat gegeven stond immers in schril contrast bij al het andere uit haar leven, waar ze wel in slaagde! In die donkere uren realiseerde ze zich steeds vaker dat ze een tikkende tijdbom was. Erfelijk belast met hart- en vaatziekten, kanker en diabetes. Ze kon erop wachten tot het een keer mis zou gaan.

Toen ze op een dag haar diepste gedachten en angsten met me deelde, kon ik haar conclusie alleen maar beamen: er moest iets gebeuren. Ze wilde immers niet dat haar dochter dagelijks moest leven met de angst dat haar moeder vroegtijdig zou overlijden. Of dat haar partner en vrienden zich zorgen maakten over haar gezondheid. Dat deed ze zelf al genoeg. Dus maakte ze met pijn in haar hart een afspraak, maar tegelijkertijd had ze hoop op een gezondere toekomst. Die bewuste stap betekende ook dat ik afscheid van haar moest nemen. Nog één keer hebben we ouderwets een weekend lang de bloemetjes buiten gezet. En vandaag is het dan zover. Zij moet gaan, zodat ik verder kan. Dag Bourgondische helft…

Ik zal je missen.

Monique

Heb jij ook een mooi gedicht of verhaal over jouw GBP/Sleeve/Maagbandje laat het mij dan weten, dan zet ik dit op deze site of op onze facebook pagina.

Nicole Raymakers

nicole@nickyslingerie.nl